woensdag 3 augustus 2011

Breakfast at Tiffany's

Het is leuk om zo nu en dan weer eens een klassieke film te zien. Breakfast at Tiffany's is er zo één uit 1961, met Audrey Hepburn, naar het boek van Truman Capote.
Zowel film als boek kende ik niet.
Normaal kun je beter eerst het boek lezen, maar ik begon met de film. Het begint al goed met de muziek van Henry Mancini: het beroemde Moon River. Audrey Hepburn speelt Miss Holly Golightly, callgirl, die woont in een New Yorks appartement, waar ze op een gegeven moment de schrijver Paul Varjak ontmoet, die boven haar komt wonen. Varjak raakt helemaal in de ban van de charmante, maar chaotische Holly, die zo nu en dan via de brandtrap bij hem door het raam naar binnenkomt om vervelende mannen te ontlopen die haar willen bezoeken.

Het is een heel charmante film met allerlei verwikkelingen: bezoek aan maffiabazen in de gevangenis, arrestaties vanwege vermeende drugshandel, een vanuit het niets opduikende echtgenoot, die op zoek is naar zijn verdwenen vrouw Lula Mae (Holly), en de pogingen van Holly om een rijke man aan de haak te slaan.

De film geeft prachtige beelden van New York begin jaren 60 (het verhaal speelt echter in de veertiger jaren). Een mooi tijdsbeeld: op feestjes werd nog stevig gerookt, in bibliotheken maanden strenge bibliothecaressen tot stilte, gele taxi's reden in de straten en de New Yorkse beau monde was goed gekleed volgens de laatste mode.

Na de film toch nog even het boek (1958) gelezen. Dat is iets minder gezellig dan de film, maar het is altijd goed om kennis te nemen van het origineel. In de novelle van Capote heeft Holly iets tragisch dat er in de film niet zo uitkwam. De novelle kent ook niet het happy end van de film, maar laat je als lezer achter met een licht weemoedig gevoel. Wie was Holly Golightly? Zoals vriend en Hollywoodagent O.J. Berman in zowel boek als film opmerkt: She's phony, but a real phony. Waar de film een romantische komedie is, stemt het boek veel meer tot nadenken. Een meisje dat al op haar veertiende trouwt, zal niet bepaald een gemakkelijk leven hebben gehad.
Ik ben blij dat ik het boek in dit geval later heb gelezen, was het andersom geweest, dan was ik waarschijnlijk teleurgesteld geweest in de film. Want het boek is altijd beter.
Nu kon ik ook van de film genieten. Het zijn gewoon twee verschillende dingen.

Wat ik in de film eigenlijk de leukste scene vond, komt in het boek niet voor. Holly gaat met Paul naar Tiffany, een luxe New Yorkse juwelier. Ze hebben slechts 10 dollar te besteden, wat kunnen ze daarvoor kopen? De verkoper is uiterst beleefd en voorkomend. Hij verblikt noch verbloost en raadt een zilveren telefoonwijzer (wat dat dan ook mag zijn) aan voor 6,75 excl. BTW. Maar ja, dat is niet zo romantisch. Kunnen we dan misschien iets laten graveren? Ja, dat kan, maar dan moet u wel eerst iets aanschaffen dat gegraveerd kan worden. Paul tovert dan een goedkoop ringetje tevoorschijn, dat als lokkertje in een zak snoep gezeten heeft. Ik veronderstel, zegt de verkoper, dat u dat niet bij Tiffany hebt gekocht. Nee, antwoordt Paul en hij legt uit waar het vandaan komt. Ach, zegt de verkoper zonder een spoor van ironie, wat aardig dat ze dat nog steeds doen, zo'n kadootje bij de snoep; fijn om te weten dat sommige dingen hetzelfde blijven. En hij neemt het ringetje aan om te laten graveren.
Daar kan geen cursus klantvriendelijkheid tegenop!



4 opmerkingen:

  1. Ja, die heb ik ook gezien, een paar jaar geleden. Ik vond hem toen wel aardig, maar eerlijk gezegd is er niet veel van blijven hangen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Lies Dan had je misschien beter het boek kunnen lezen :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. De film heb ik ooit gezien, als jongeling en natuurlijk was het Audrey Hepburn die voor mij de show stal. Ik denk dat ik hem nog steeds met genoegen zou kunnen terugzien. Gisteren zag ik overigens een film van Woody Allen, "Manhattan". Ik kan zijn films meerdere malen zien. Ik hou van dat verknipte figuur. Er waren trouwens prachtige wit-zwart beelden van New York, plus de onovertreffelijke muziek van Gershwin ("Rapsody in Blue"). Ook Diane Keaton draag ik in mijn hart.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo'n leuke film! Binnenkort maar weer eens lenen bij de bieb. Ik wist niet dat het een boekverfilming was. Leuk om te weten. :)

    Groetjes,
    Petra

    BeantwoordenVerwijderen