Eén van de meest beklemmende en indringende boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen was De weg (The road) van de Amerikaanse schrijver Cormac MacCarthy.
In het boek trekt een vader met zijn zoontje door een onherbergzaam landschap waar jaren tevoren een ontzaglijke (milieu)ramp heeft plaatsgevonden. Alles lijkt verbrand en zwartgeblakerd. Er is geen zon, alleen grijze wolken.
Alle beschaving is verdwenen. Voedsel is zeer schaars en bendes gewapende mannen stropen het land af op alles wat eetbaar is, inclusief mensen. Er heerst volstrekte anarchie en niemand is zijn leven nog zeker.
De vader probeert met zijn jonge zoon de kust te bereiken, de weg erheen is lang en gevaarlijk, en het is bovendien onzeker wat hij daar denkt te vinden.
Onderweg probeert hij zijn zoon enig besef van goed en kwaad bij te brengen: wij zijn goede mensen, de anderen zijn (meestal) slechte mensen. Hij probeert zo goed en zo kwaad als het gaat te leven volgens morele maatstaven: niet doden (behalve om te overleven), samen delen. Hij probeert zijn zoontje voor te lezen uit boekjes die hij onderweg vindt, om een herinnering aan beschaving levend te houden.
Hoe verder ze komen hoe moeilijker het wordt om te leven naar deze maatstaven. Uiteindelijk wordt elk mens, ook al heeft hij geen slechte bedoelingen, een vijand in zijn ogen. Hij vecht voor wat hij heeft, zijn zoon en een paar kleine bezittingen.
Tenslotte bereiken ze de kust, maar de vader is gewond geraakt en bezwijkt aan zijn verwondingen. Zijn zoon zal alleen verder moeten. Het lijkt een onmogelijke opgave. Heeft hij de jongen goed genoeg voorbereid op dat leven? Is hij er tegenop gewassen?
Als lezer ben je geneigd te denken dat het gaat lukken. Het boek eindigt met een sprankje hoop voor de toekomst.
Het is een boek waarvan de opgeroepen beelden nog lang op je netvlies blijven staan. Daarom was ik eerst wat huiverig om de filmbewerking van dit boek te gaan bekijken. Toch heb ik dat onlangs gedaan en die film is zo goed dat ik hetzelfde gevoel heb ervaren als tijdens het lezen van het boek. De sfeer is erg goed getroffen, en de beelden zijn ook zeer indringend.
Net als het boek geen vrolijk verhaal, maar ook hier aan het einde een voorzichtig positieve wending.
 |
| Cormac MacCarthy |
Bekijk de trailer:
De film vond ik mooi, heb 't boek niet gelezen, moest wel erg denken aan Nei de Klap van Trinus Riemersma, vrijwel exact hetzelfde gegeven. Dat vond ik een heel sterk boek, ook heel akelig en indringend.
BeantwoordenVerwijderen@Heldinne Dat boek van Riemersma heb ik nooit gelezen, en waarschijnlijk heeft Cormac McCarthy dat ook niet :-) Kennelijk een thema dat meer schrijvers bezighoudt.
BeantwoordenVerwijderen